La France

Dinsdag was men laatste dagje voor men welverdiende vakantie begon. Omdat het redelijk laat dag werd, heb ik niet veel uitgestoken buiten een diner gemaakt voor men gasten. Beginnend met een goed glas Cava en eindigend met ijsjes natuurlijk. Omdat ook hier in Spanje de 15e een feestdag is, hebben we nog een stapje in de wereld gezet. Nu kunnen Jill & Roel ook beamen dat men Italianen zo’n geweldige dansers zijn. Ook Leen en haar 2 Hollanders waren mee op stap. Rond 4u ben ik dan huiswaarts gekeerd om men laatste spullen te pakken en me gereed te maken om naar Frankrijk te vliegen.

Sinds maandag heb ik ook een nieuwe flatmate, Davide, de plaatsvervanger voor Ali. Ook al zal hij nooit een “zusje” worden zoals haar, het is ne fijne gast. Ondertussen heb ik dus 3 Italianen onder men dak MAAR Gianluca heeft me voorgesteld als “chief of the house” So I’m the big boss!

De vlucht naar Parijs viel heel goed mee. Ik had 2 zetels dus kon ik me wringen in allerlei bochten om toch maar een beetje te slapen. Eens aangekomen in Parijs – Orly was het een echte heksenketel (op die luchthaven zien ze mij NOOIT meer, lees ook verder bij terugvlucht). We moesten met een bus naar de bagage gereden worden. Het traject dat de bus heeft afgelegd was totaal niet logisch. Toen we uiteindelijk afgezet werden moesten we nog ne marathon lopen om aan de bagage te geraken en van goede aanduidingen hebben ze in Frankrijk gene kaas gegeten! De volgende rariteit deed zich voor aan de bagegeband: iedereen kan zomaar aan de bagage. In Orly bevindt die zich gewoon in de inkomhal dus opeens stonden mama en papa naast mij, te wachten op men valies.

Van hieruit konden we de reis dan verder zetten. We hadden nog zo’n dikke 300km voor de boeg, dus heb ik weer wat proberen te slapen. Rond 2 uur kwamen we aan in Les Gillons, het verblijf voor deze week. Iedereen was aan het wachten om aan tafel te gaan. Later die dag heb ik nog gezwommen, roddelboekskes gelezen en veel bijgepraat met de familie. ’s Avonds ben ik redelijk vroeg gaan slapen want ik had nog wat slaap in te halen. Ik heb dan ook HEEL goed geslapen in dat megabed, dat ik de dag nadien moest ruilen voor zo een dikke elektrisch-opblaasbare matras.

De volgende “morgen” werd ik wakker rond 13u, heb me klaargemaakt voor de lunch en ben gaan genieten van men ontbijt-lunch. Toen ik in het zwembad lag, kwamen ook de laatste familieleden aan: mijne peter en ons tanteke :- ) ’s Avonds hebben we ons allemaal uitgeleefd met Singstar!

Het is al vrijdag ondertussen. Het gewone stramien van de dag blijft behouden maar deze keer haal ik ook het ontbijt. Met zeer lekkere amandel croissants, die ik niet besteld had :-D Namiddag hebben we weer aan het zwembad gelegen en gewoon gerelaxed. De avond hebben we afgesloten met enkele quizzen van Buzz uit te proberen.

Zaterdag, de laatste dag in Frankrijk. Ging ook weer zen gewone gangetje. Just relax! We hebben afgesloten met een gezamenlijk uitje naar Bert, het dorpje waar Jos en Carine hun restaurant hebben. Daar heb ik men hartje kunnen luchten, nog eens heel lekker gegeten! Vooral de kroketjes vond ik super want da kennen ze hier toch niet zenne. Jeroen, Evelien en ik hebben nog wat buzz gespeeld en zijn dan toch ook maar gaan slapen.

Gedurende men vakantie heb ik genoten van al da lekker eten en drinken, want da hoort er ook bij e. Zeker als niemand nog naar huis moet rijden ;-)

Zondag ging men wekker heel vroeg, we hadden nog een serieuze tocht voor de boeg, vooraleer ik weer in Parijs - Orly zou staan. Rond half 9 vertrokken we: papa, mama en ik. De rest van de familie ging nog wat poetsen om dan rond de middag huiswaarts te keren. Om half 10 sloeg het noodlot toe echter toe. De auto valt in pan! Met nog enkele honderden kilometers te gaan en een check-in tijd die gehaald moest worden. Het enige wat we konden doen, was bellen en wachten op Winde en Kurt zodat ik men reis zou kunnen verder zetten. Na ons telefoontje was het voor hun ook een heel gejaag. Alles laten vallen, valiezen inladen en wegwezen. 10u45: eindelijk komt mijn verlossing. Winde en Kurt arriveren en even later ook Ome Willy Reynders, die me toch iets sneller zou kunnen vervoeren dan men zussie. Mama en ik springen in de auto met men koffer en zetten de tocht verder. Voor afscheid nemen is geen tijd meer, sorry pappie!

Nadat Kurt zen kennis op de batterij enzo had uitgevoerd en ik ondertussen al kilometers verder zat, kwamen ze tot de conclusie dat het de alternator was. De auto zou dus nemeer tot België kunnen rijden. Het volgende dat we dus moesten doen, was een oplossing bedenken om de auto ergens VEILIG onder te brengen. Gelukkig heeft ome Willy al goede vrienden in Frankrijk en was dit probleem redelijk snel opgelost. Kris, de zoon van Jos en Carine (het restaurant waar we zaterdag waren gaan eten), was zo behulpzaam om samen met nog iemand naar de plaats van de feiten te rijden. Ze hebben dan de batterij vervangen en zijn tot in hun dorpje kunnen rijden. Omdat ze met 2 waren opgekomen konden ook papa, Winde en Kurt hun tocht verder zetten naar Koersel.

MERCI aan iedereen die ervoor gezorgd heeft dat ik men check-in NET gehaald heb!

Want nee men verhaal is jammer genoeg nog niet ten einde hier. Rond half 2 kwamen we aan de luchthaven aan. Ome Willy zet ons af en gaat een parking zoeken. Mama en ik kijken op de schermpjes waar men check-in is, 405-407 en beginnen te zoeken. Niet te vinden. Ik haal men beste Frans boven (wat serieus slecht is sinds men Spaans begint te beteren) en vraag achter 405. Hij wijst ons de weg en mama en ik volgen zijn instructies... NIKS! We vragen dus nog een keer. Deze man stuurt ons de hele andere kant uit, vanwaar we kwamen... NIKS! Zo hebben we daar dus een half uur rondgelopen! Ondertussen hadden we al serieus wat meters gelopen want wandelen durfden we nemeer. Uiteindelijk heb ik zo ne info-man bij de gilet genomen en gesmeekt om mee te komen naar loket 405. En jawel hij deed het, nu maar hopen dat hij wel wist waar het was! 14u05: Helemaal opgejaagd en moe van onze zoek- en looptocht hebben we het loket 405-407 gevonden, JUIST OP TIJD! Ik check-in en ben blij dat ik het nog gehaald heb na deze rampzalige voormiddag.

Op naar gate D voor de controle en de boarding. Ik neem nog snel afscheid van mama en ben weer weg. 14u40: normale vertrektijd, maar deze wordt dus de boarding-tijd. Rond 15u10 stijgen we uiteindelijk op, tijd dus voor een welverdiende rust! Het voordeel van men late check-in was wel dat ik op de eerste rij van het vliegtuig zat, dicht bij de mannelijk crew EN dat men valies als eerste van de band rolde in Girona. Na de busrit naar Barcelona en de metro genomen te hebben naar Sant-Antoni, ben ik ZEER opgelucht dat ik eindelijk in mijn zetel kan ploffen.

Foto's staan ook weer online!